Dzieci uczyły się robić, tą trochę zapomnianą dekorację z wielkim zapałem. Zajęcia zaplanowano na 2 dni. Pierwsza część zajęć prowadziła Izabela Szewczyk z Maciejówki. Uczyła dzieci trudnej sztuki łączenia poszczególnych elementów konstrukcji. Druga część zajęć była typowo dekoracyjną i prowadziła ją w kolejnym dniu świetlicowa Marcela Kozłowska. Zainteresowanie było duże i w następnych dniach pojawiały się dzieci z rodzicami i wszyscy chcieli uczyć się robić podłaźniczki.

Przez wieki w wiejskich domach królowała podłaźniczka. Nazywano ją również sadem rajskim, jutką, bożym drzewkiem lub wiechą. Wieszanie podłaźniczki przypadało na przesilenie zimowe (21-22 grudnia), Była to tradycja ludowa, oznaczała trwanie życia i płodności poprzez wiecznie zielone drzewko, nie "umierające" na jesieni.  Podłaźniczka była najczęściej wierzchołkiem drzewa iglastego. Przystrajano ją orzechami, jabłkami, wstążkami oraz słynnymi „światami”, czyli opłatkami w kształcie kręgów symbolizującymi wszechświat. Obyczaj ten zachował się na wsiach jeszcze do lat 20. XX w.,

Wisiała do święta Matki Boskiej Gromnicznej (2 lutego).W czasie burzy palono jej gałązki aby ochronić dom przed piorunami. Została w większości domów wyparta przez choinkę.
Trudno uwierzyć, że choinka to najnowsza wśród świątecznych tradycji. Przybyła do polskich domów z Niemiec w II poł. XIX wieku.

(przygotowała: Iza Szewczyk, fot. Archiwum świetlicy)