Sanktuarium Matki Bożej Leśniowskiej - Patronki Rodzin

Sanktuarium jest częścią zespołu klasztornego ojców paulinów, położonego w Leśniowie – przedmieściu Żarek. Powstanie sanktuarium wiąże się z legendą. Podaje ona, że źródło trysnęło, gdy w Leśniowie w 1382 r. zatrzymał się książę Władysław Opolski, wioząc do Częstochowy ikonę Czarnej Madonny. Spragnieni wędrowcy szukali wody - bez powodzenia. Książę Władysław polecił więc odprawić nabożeństwo przed obrazem Maryi, a wtedy na polanie trysnęło źródło. Stanęła tam dziękczynna kapliczka, a w niej podarowana figura Matki Bożej z Dzieciątkiem. Zaraz też zaczęli odwiedzać ją ludzie, szukający lekarstwa na cierpienia duszy i ciała. Leśniów stał się miejscem pielgrzymek i odpustów. Tak jest do dziś.Najstarsza część klasztoru, kościół 1610 r. - ma charakter gotycko-renesansowy. Po północnej stronie świątyni znajduje się późnobarokowy klasztor (budowę rozpoczęto w 1755 r.), bez wyraźnych cech stylowych, składający się z czterech skrzydeł, z kwadratowym wirydarzem pośrodku. Na poziomie pierwszego piętra połączony jest chórem z kościołem. W latach 1963–1967 przeprowadzono gruntowną modernizację kościoła, ostatni remont – na 600-lecie sanktuarium – w 1988 r. W latach 1984–1986 ustawiono w leśnym parku 15 kapliczek różańcowych, w1994 r. wybudowano wolnostojącą dzwonnicę, w 2000 r. ołtarz polowy, kaplicę nad źródłem potoku oraz 14 stacji Drogi Krzyżowej wzdłuż muru przyklasztornego.Największym skarbem Leśniowa jest gotycka figura "uśmiechniętej Maryi", ukoronowana papieskimi koronami, uznawana za jedną z najpiękniejszych maryjnych figur w Polsce, a także Europie. W 1967 r. Prymas Polski kardynał Stefan Wyszyński, metropolita krakowski Karol Wojtyła oraz ordynariusz częstochowski biskup Stefan Bareła koronowali cudowną figurę jako Patronkę Rodzin. Cudowna figura MB Leśniowskiej, pochodząca z XIV w. znajduje się w późnobarokowym ołtarzu głównym z I połowy XVIII w., przerobionym w 1856 r. i odnowionym w 1956 r. 

Pierwotnie w Leśniowie był już drewniany kościół. W 1325 r. rezydował tu pleban Mikołaj. Na przełomie XVI/XVII w. właściciel Żarek i Leśniowa, Jan Koryciński z Pilicy, ufundował nową, murowaną świątynie i przeniósł tam cudowną figurę. Kolejny właściciel Leśniowa, Józef z Kurozwęk Męciński, w 1706 r. sprowadził paulinów. Służyli tu do 1864 r., czyli roku kasaty dokonanej przez cara Aleksandra II. Powrócili w 1936 r., a rok później ustanowiono w Leśniowie nowicjat paulinów. Obecnie sanktuarium jest ważnym miejscem na trasie pielgrzymek maryjnych. W ostatnich latach zmienia się w Sanktuarium Rodzinnych Błogosławieństw.
 

Źródełko Leśniowskie

 Lato Roku Pańskiego 1382 było okrutnie gorące. Najstarsi ludzie takowego nie pamiętali. Deszczu ani poświeć. Wysychały studnie i strumienie, w rzekach ledwie połowa i to mętnej wody. Bydło nie pojone ryczało w głos. Brakowało wody i dla ludzi. A zdarzyło się, że w owym czasie, przy wioseczce Leśniów nazwanej, wedle miasteczka Żarki, stanął na popas ze znacznym pocztem zbrojnych dworzan pan onej wsi, Piast ze Śląska, książę opolski imieniem Władysław, co go Opolczykiem zwano. Awanturnik to był i szaławiła, chytry jako lis, ale też i wojownik znamienity. Jechał wtedy do się, na Śląsk, z Bełza na Rusi Czerwonej, której to zarządcą był przez lat kilkoro z poręki króla polskiego i węgierskiego, imieniem Ludwik, z francuskiego rodu Andegawenów, syna siostry króla Kazimierza Wielkim zwanego, z Piastów ostatniego na polskim tronie.Miał ów książę ze sobą wozy ładowne dobrem wszelakim, w które się na Rusi wzbogacił. Wiózł do Opola wschodnie kobierce, futra kosztowne, szaty haftowane, kamienie drogocenne w złoto kunsztownie oprawne, naczynia złote i srebrzyste, broń rozmaitą, a pomiędzy najcenniejszymi precjozami piękną, starożytną ikonę Matki Najświętszej z Dzieciątkiem na ręku. Jakowym ją nabył trybem tym się nie chwalił. Powiedał za to, że ten konterfekt malował, za życia jeszcze Najświętszej Panienki, Łukasz Święty Ewangelista na desce ze stołu w Nazarecie co wyszedł spod ręki Świętego Józefa, ale to do prawdy niepodobne. Miał też książę na wozie figurę Bożej Matki w lipowym drewnie przedziwną sztuką uczynionej z Maleńkim Jezusikiem na ręku. Ustawiono książęciu namiot, usłano kobierców, wzięto z wozów specjały i wino. Ale książę chciał wody. Pragnęli jej i dworacy. Konie takoż trza było napoić. A wody nie było. Znaleźli słudzy ledwie po trosze dla koni tylko i mętnej a brudnej. Dla ludzi nie starczało. Co tedy czynić? Klęknął na ziemi książę z kapelanem i resztą orszaku. Wszczęli modły do Panny Najświętszej: „Ześlij nam wodę, Pani Nasza, bo ustaniem w drodze albo i pomrzemy!” Kapelan pieśni intonował. Aż tu biegnie jeden z dworzan i woła: „Panie mój! Książę! Jest woda! Źródło wytryska tu, spod drzewa...” Dopieroż się książę porwie! Za nim kapelan i reszta. Napili się. Napoili konie. A nazajutrz, przed odjazdem, rozkazał książę, by we pniu drzewa, spode którego źródło wytrysło, uczynić kapliczkę, a w niej figurę Matki Bożej ustawić na cudu owego pamiątkę. Tak głosi legenda. A w każdej legendzie tkwi ziarno prawdy. Odjechał książę, ale źródło zostało. Bije do dziś. Od wieków modlą się przy nim ludzie nabożni do Matki Najświętszej, a wody napiwszy się albo nią miejsca chore obmywszy łaskę cudownego uzdrowienia bywa, że otrzymują ja. A figurę przez księcia Opolczyka zostawioną przeniesiono po latach do kościółka drewnianego, potem zasię do murowanego, w którym do dziś pozostaje i łaskami słynie. Za które koroną papieską ozdobiona rękoma wielkich kardynałów, Stefana Wyszyńskiego i Karola Wojtyły w Roku Pańskim 1967
 

www.lesniow.pl